Al hangen er ijspegels aan mijn neus

Zo ga ik de komende winter in. Met zes lagen kleding en een dekentje op de bank. Kaarsjes op tafel en een vuurkorf in de hoek van de kamer. En dan spelen we een potje Risk of Canasta. Mijn interviews lever ik handgeschreven aan over de post. Geen tv. Geen laptop. Geen lampen aan. En vooral geen kachel aan. Het is tijd om te bezuinigen.

Tenminste, als het aan al die ‘we houden zo van onze klanten’ bedrijven ligt. Want die maken je lekker met een dooie mus. Of een dooie struisvogel.

Ik ben dus overgestapt naar Nuon. Jarenlang heb ik me nergens mee bezig gehouden. Geen rekening gecheckt en gewoon blind betaald. Aan Eneco. Net zoals ik al jarenlang internet afneem bij dezelfde provider. Wanadoo. Stamt uit de tijd dat je nog een extra abonnement nodig had bij KPN voor je internetabonnement. Heb ik dus ook nog.

Is het luiheid? Of angst voor verandering? Anyway, afgelopen zomer stonden er twee heren voor mijn deur. Van Nuon. Of ik over wilde stappen. Want ik zat nu bij Eneco wisten ze. En bij Nuon zou ik veel goedkoper uit zijn. ‘Joh, doe eens gek’, dacht ik. En ik ben overgestapt. Uiteindelijk viel de ‘Nuon regelt de overstap’ al aardig tegen en was enige bemoeienis van mijn kant toch nodig. Maargoed. Kan gebeuren. Ik was goed bezig! Geen dief meer van mijn eigen portemonnee!

En met een goed gevoel ging ik verder met mijn oude gewoonte: nergens naar kijken en blind betalen. Tot vandaag. Ik spotte op mijn afschrift ineens kosten voor Eneco. Dat was gek natuurlijk. Ben al 3 maanden overgestapt! Ok, ik ga er eens een telefoontje aan wagen. ‘Ja dat klopt’, wist Eneco me te vertellen. Want Nuon levert alleen het product. Wij verzorgen nog steeds het transport (lees: het vervoer van gas en elektra door de buisjes onder de grond). En daar betaal je dus nog voor aan Eneco. Hmmm. Blijft gek. Want een simpele rekensom van de kosten aan Nuon + Eneco geeft een hoger totaalbedrag dan vroeger. Toen alles nog gewoon was zoals het al jaren was... Toen ik me nog lekker naïef gewoon niet bezig hield met die stomme rekeningen. Ook maar even bellen met Nuon dan. Weer een keuzemenuutje door. ‘Wij stellen uw mening op prijs. Vindt u het goed als we u na uw telefoongesprek bellen om uw tevredenheid vast te stellen? Toets 1 voor ja en 2 voor nee.’ 2 natuurlijk. Geen tijd voor. Geen zin in. SPIJT! Want toen de medewerker me weer even in de wacht stopte om mijn gegevens erbij te pakken (na de uitspraak dat het inderdaad raar was dat ik nu meer betaalde), kreeg ik 4 minuten hele slechte muziek en werd de verbinding gewoon verbroken!

Dus nu wacht ik tot ze me netjes terugbelt. Een lekker utopische gedachte natuurlijk. Want dat gebeurt niet. En dan ben ik weer over mijn actieve bui heen, kruip terug in mijn naïeve schulp en met de gedachte ‘het zal wel goed zijn’, betaal ik het komende jaar dus gewoon meer dan voorheen.

Dus wat hebben we vandaag weer geleerd? Houd het allemaal maar lekker zoals je het hebt en vrees veranderingen. Actieprijzen bestaan niet. Aanbiedingen net zo min. Geldzuigers zijn het. Allemaal. Maar ik zal ze krijgen. Mijn kachel gaat niet meer aan. Al hangen de ijspegels aan mijn neus; bij mijn afrekening wil ik geld ontvangen!

PS De tweede verandering die ik omarmd heb, is de overstap van jarenlang T-Mobile naar Vodafone. Start eind november. Dus als ik je daarna nooit meer bel, weet je hoe ook die verandering me bevalt.

Geachte premier Rutte,

Uit de oude doos van 2011 - maart -


Ik wil u even zeggen hoe fijn ik het vind dat u nu de trotse bewoner bent van het torentje. En waarschijnlijk is het torentje ook heel blij met zijn nieuwe bewoner. Maargoed, de lat lag natuurlijk ook wel erg laag na de vorige bewoner.

Ook vind ik het heel fijn dat u zo uw best doet om de meeste burgers van dit land te betrekken bij de wederopbouw na de crisis. Die crisis die veroorzaakt is door rijke mensen met stropdassen en mantelpakjes. Die rijke mensen moeten nu natuurlijk niet betrokken worden bij het opkrabbelen. Logisch. Dat verdienen ze helemaal niet.

De studenten hebben helemaal niks te maken met de totstandkoming van alle ellende. Dus geheel begrijpelijk dat u hen wel bij het herstel betrekt. En zij zullen het ook heel fijn vinden dat u hun hulp inroept om er weer bovenop te komen met zijn allen. Daarom vinden zij het natuurlijk ook helemaal geen probleem om meer collegegeld te gaan betalen en hun ontvangen studiefinanciering een lening wordt die zij terug kunnen betalen als ze eenmaal aan het werk zijn na hun opleiding. En dat terugbetalen kan al snel beginnen, aangezien ze ook nog maar 1 jaar studievertraging op kunnen lopen zonder extra kosten. Met die regel kunnen de studenten van de Technische Universiteit ook eindelijk onder die vervelende werkgroep uitkomen waarmee ze elk jaar weer naast hun studie belangrijke, maatschappelijke uitvindingen doen waar het hele land plezier van heeft. Want zo’n projectje betekent al gauw een jaartje langer op school zitten en dat kan de student zich niet meer veroorloven. En dat u zelf zeven jaar over uw studie heeft gedaan, is natuurlijk niet te vergelijken met die luie, feestende student van nu die zes bijbaantjes nodig heeft om zijn kamer van 25m2 elke maand te kunnen betalen. Ook uw steun aan de fantastische instantie Informatie Beheer Groep is bewonderenswaardig. Al die fraudeurs die stiekem thuis wonen en toch een uitwonende beurs krijgen, moeten natuurlijk gewoon bestraft worden met een boete. Krijgt de IBG ook een boete van u als zij teveel geld vorderen? Als je ineens beschuldigd wordt van fraude en even duizend euro terug moet betalen? Als er op je brievenbus huisnummer 31 staat vermeld, maar het adres bij de gemeente als nummer 33 geregistreerd staat bijvoorbeeld?

Ook heel fijn dat u zo hard heeft gestreden om de hypotheekrenteaftrek te behouden. Ik vind het helemaal niet erg om nog eens tien jaar in mijn huurhuis te blijven zitten omdat de hypotheken nu zo hoog blijven dat ik nog steeds geen 3-kamerappartementje van 70 m2 in mijn eentje kan betalen. Dat heb ik er natuurlijk wel voor over omdat ik weet dat ik daardoor de stropdassen en mantelpakjes met een gerust hart in hun te dure villa kan laten wonen. Tegelijkertijd wil ik natuurlijk – net als u – dat de mensen die het echt zwaar hebben een leuk huurhuis kunnen betalen. Daarom vind ik het ook geen probleem dat ik binnenkort misschien mijn huurhuis moet afstaan aan een lief gezinnetje met een minimuminkomen. Gelukkig mag ik dan van u wel plaatsnemen op de wachtlijst voor een particuliere huurwoning. Voor de zekerheid heb ik mijn ouders gevraagd of ik ook een tijdje mijn oude slaapkamer weer in gebruik mag nemen.

En al die onnodige rechtszaken in Nederland nemen natuurlijk veel te veel tijd in beslag. Daardoor houden de rechters veel te weinig tijd over voor het veroordelen van ‘echte criminelen’. Dus hoe kan ik ook anders dan compleet achter u staan als u het aantal rechtszaken wilt verminderen. Voor veertig euro zou ik nog wel de rechtbank in willen voor een onterechte parkeerboete. Maar als ik daar straks 750 euro voor moet betalen, zou ik dat inderdaad niet meer doen. Minder rechtszaken en meer betaalde boetes en belastingaanslagen. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om nog tegen het gezag in te gaan hoor straks. Trouwen? Ik blijf denk ik net als u maar voor altijd vrijgezel. Stel je voor dat ik in hoger beroep zou moeten gaan tegen mijn hufterige ex-man. Dat zou me dan 4.370 euro kosten in plaats van de paar honderd euro die er nu nog voor staat.

En ik vind het ook heel tof dat u ons Nederlanders zo gezond inschat. Psychische hulp is ook eigenlijk overbodig. Die mensen moeten zich niet zo aanstellen. En als ze dan echt zo nodig een uur op die bank willen liggen, moeten ze dat zelf maar betalen. Geen geld? Joh, dan springen ze maar van een flat ofzo. En fijn dat u opkomt voor de dokters onder ons. Die mensen hebben het ook maar zwaar met al die lastige klanten die met nikszeggende kwaaltjes hun tijd verdoen. Maar ik denk dat u gelijk heeft hoor. Als die ellendige zwakke mensen voor elk bezoek vijf euro moeten betalen, blijven ze wel thuis. Logisch, dat dat niet meer uit de zorgverzekering betaald kan worden. Wat is nou 140 euro per maand? Dat geld hebben de verzekeraars veel te hard nodig om mooie panden van te bouwen en briljante directeuren aan te stellen. En de verzekeraar moet natuurlijk ook al een jaar van tevoren alle verwachte zorg inkopen. Als solidaire burger vind ik het dan ook logisch dat we aan de ingekochte zorg die uiteindelijk niet gebruikt wordt, ook gewoon meebetalen.

Tot slot ben ik blij dat u er een lekkere btw-verhoging tegenaan gooit in de wereld van kunst en cultuur. Mijn agenda was de laatste jaren wel erg overvol gepland met bezoekjes aan poppodia, theaters en festivals. Heel fijn dat u mij helpt om hier weer wat orde in te scheppen. Omdat u zoveel moeite voor mij doet, vind ik het bijzonder spijtig om te moeten zeggen dat het mijn hobby is om te vertoeven in de wereld van kunst en cultuur. Daarom heb ik maar besloten om verder niet op vakantie te gaan, zodat ik nog steeds mijn uitjes kan betalen. Maar nogmaals, ik waardeer uw poging om mijn vrijetijdsbesteding een halt toe te roepen.

U begrijpt ondertussen dat ik behoorlijk fan ben van de huidige regering. Ik zou zeggen: zet hem op! U bedenkt, wij betalen. Gewoon. Omdat we in u geloven. Of nou ja, vooral omdat het moet.



Met vriendelijke groeten,

Jolanda Kleij
Burger van het Koninkrijk der Nederlanden

Online shoppen met een postzegel

Uit de oude doos van 2010 -


Makkelijk hoor. Dat online shoppen. Niet meer de deur uit. Vandaag besteld, morgen in huis. Nou mag je bij de H&M al blij zijn als je in juli een winterjas bestelt, dat ie ook daadwerkelijk voor de winter gearriveerd is. Maar je mag nog blijer zijn als je überhaupt de kans hebt gekregen om m daadwerkelijk te bestellen.

Het is een prachtig concept, maar redelijk onduidelijk. Zo ben ik er dus achter (misschien wist iedereen dit al, maar voor mij is dit een verbazingwekkende ontdekking) dat de H&M winkel, webshop en catalogus niets met elkaar te maken hebben. Wat in het boek staat, hangt nog lang niet in de winkel. En wat op de site staat, komt vaak niet eens in de winkel!

Zo verliep mijn zoektocht naar de ruitjesbroek dus niet bepaald soepeltjes. In het boek gespot en na een maand eindelijk op de site te zien. Levertijd november. Ja dag. Ik ga wel naar de winkel. Gehaast tussen alle deadlines door naar de grote stad, want daarbuiten verkopen ze maar de helft in de winkels. Dat wist ik wel. Alsof ik van een andere planeet kwam. Ruitjesbroek? Nee, niet gezien. Geloof ik. Nee, geen idee waar je moet zoeken. Nee, we weten nooit van tevoren wanneer iets binnenkomt. Nee lijkt het magische klantvriendelijke woord van de legendarische Haa en Em.

Teleurgesteld weer naar huis. Achter de laptop gekropen. Dan toch maar die lange levertijd. Uiteindelijk dus gewoon geen levertijd… Weg! De ruitjesbroek. Mijn ruitjesbroek. Gewoon niet meer te vinden op die *^%#site! Twee uur geleden zat ie nog in mijn digitale shoppingbag! Teneinde raad heb ik de bestellijst uit de catalogus gescheurd, ingevuld, envelop eromheen, dichtgelikt, postzegel erop en gaan! Dan maar op de oldskool manier. En nu is het wachten. Over de post krijg je geen bevestiging. Of afwijzing. Zou die nog komen? Ik hoop het.

Vandaag weer een poging tot online shoppen na zo’n wervend emailtje ‘najaarsjassen en stylingtips’. Joehoe de broek is er weer! Oh. Uitverkocht. Alleen nog maatjes extraskinny en die-pas-je-na-honderd-muffins-en-hema-hotdogs. Hee, die bruine broek is ook wel tof. En in mijn maat! En op voorraad! Hup, in de shoppingbag. Nog even de rest van de site afspeuren. Nog wat ik-betaal-nu-toch-verzendkosten-dus-die-kan-ik-ook-wel-proberen items erbij en naar de kassa. Laatste pagina. Nog 1 klik tussen mijn bestelling en mij. Wat?! De melding ‘op voorraad’ is spontaan vervangen door ‘uitverkocht’. Maar ik had m toch al uit het digitale rek gepakt? Welke dief heeft mijn broek uit mijn shoppingbag gejat?! Klotesite. Weet je… als het zo moet dan hoeft het niet meer. Als mijn keuzes zo populair zijn, wil ik ze niet eens. Dan loopt iedereen ermee.

Dus. Wie heeft er nog een bestellijst over uit zijn catalogus? Ik heb nog wel een postzegel.

Coke is hip

Uit de oude doos van 2010 -


Coke is hip. Net als de overknee-laars. Of de regionale glossy. Of de boyfriendjeans. Of Belgische singer/songwriters.

XTC is zoooo tijdperk Party Animals. De nieuwe generatie? Die snuift er op los. En de oude generatie valt terug in oude gewoonten. Special thanks voor deze hype gaan uit naar Lindsay Lohan en Kate Moss. Al zijn er meer Hollywoodjunkies die de wereld hebben geïnspireerd om naast de bitterballen en bier of de tapas en mojito’s ook wat lijntjes aan te bieden met feestjes.

En niet alleen coke, ook de GHB deed zijn herintrede in de partyscene. En dan niet meer als rapedrug in het glas van een ander. Ben je gek! Zo’n plezier gun je een ander toch niet?! Met als gevolg dat de ambulances het afgelopen jaar heel wat feestjes hebben bezocht. Zonder kaartje, maar met defibrillator (kon daar geen makkelijkere naam voor verzonnen worden: ‘Snel, geef me de difi.. difri.. defilli.. debilli… uhhh defribillator! Oh, laat maar, niet meer nodig.’).

Gelukkig staan de simpele hasjies nog steeds on top of the list. Een jointje is nog steeds het meest populair. En dat hebben de Pragenaars (of Pragenezen?) ook ontdekt. Kochten de toeristen vorig jaar nog vooral indianenkettingen en trekpoppen op de Karlsbrug, deze zomer verwacht ik dat het aanbod vooral vernieuwend en geestverruimend zal zijn. Want Praag wordt schijnbaar het nieuwe Amsterdam. Waar het gedoogbeleid hoogtijdagen beleeft en het (drugs)toerisme zal zegevieren. Heuse concurrentie dus. En dat in tijden van crisis. Ben benieuwd wat Job voor tegenactie bedenkt.

Zelf ben ik op zijn zachtst gezegd geen Bob Marley. No joints for me. En ik heb vroeger echt mijn best gedaan hoor. 10 keer om precies te zijn. 7 keer out gegaan. 2 keer gekotst en 1 keer een lachkick beleefd. Niet echt een stoer resultaat. En niet echt een recept voor verslaving. En daarmee ben ik dus de ideale drugstoerist. Want onze toeristen zijn thuis ook ideale burgers (inderdaad, dit is een verkapt compliment aan mezelf), maar pakken hier een roadtrip langs de paddestoelen, pillen en kamerplanten. Dus. Ik ga me maar eens inschrijven voor een cursusje Tsjechisch.

Aangeboden: ambities zgan

Uit de oude doos van 2009 - hoewel sommige ambities nog steeds te koop zijn!

Wegens een ambitieoverschot, met als gevolg een overvolle hersen- en hartkamer, bied ik hierbij mijn ambities te koop aan. Ambities zijn nog zo goed als nieuw:

Verhuizen naar Amsterdam, liefst middenin de Jordaan. Indien gewenst, kun je de verhuisdozen erbij krijgen. Exclusief huis.

Een boek schrijven; een echte bestseller chicklit. Ambitie wordt verkocht inclusief pen en papier.

Een strak lijf. Over te nemen in combinatie met bijbehorend fitnessabonnement; bijna nooit gebruikt, dus zo goed als nieuw!

Weer eens ouderwets, ongegeneerd en vooral onbeperkt shoppen. Locatie nader te bepalen, evenals het te gebruiken budget.

Een jaar wonen en werken in New York. Exclusief baan en woning. Als je deze ambitie wil overnemen, luidt het dringende advies om vooral te kijken naar huizen aan Central Park om deze ambitie succesvol te kunnen realiseren.

Een televisieprogramma maken volgens eigen format. Er liggen 2 fantastische ideeën klaar om op te halen.

Viva-blogger worden. Voorwaarden zijn dat je een deadlinejunky bent en over de nodige dosis humor en inspiratie beschikt.

Een wereldreis maken. Ambitie voor 1 persoon: geschikte reispartner nog niet gevonden.

Een fotografiecursus volgen. Of een montagecursus. Of een cursus vormgeven. Of een cursus kleding ontwerpen. Wat je ook wilt leren; ik heb er vast een ambitie voor.

Een eigen tijdschrift uitgeven. Afhankelijk van het bod, inclusief business plan.

Een onkruidvrije tuin. Ambitie kan per direct geleverd worden, zonder goed gevormde tuinman.

Het maken van een Europese roadtrip met een VW beatle bus. Exclusief reisgezelschap, bus en benzine.

Interview met Jeroen van Koningsbrugge. Optimale omstandigheden bevatten: picknick, rosé en een spelletje ganzenborden. Ambitie verkrijgbaar zonder telefoonnummer.

Bovenstaande ambities zijn verkrijgbaar tegen elk aannemelijk bod. Niet alles zal verkocht worden. Indien er een ambitieniveau is bereikt dat wel past in de huidige hersen- en hartkamer, zal de verkoop gestaakt worden.

Dus wees er snel bij! Op is op!

Hee, er is geen f*ck op de teevee

Uit de oude doos van 2009 -


Ben net een weekje ziek geweest en dat is natuurlijk sowieso niet goed voor een mens. Maar ik moet je zeggen dat een week televisiekijken ook echt schadelijk kan zijn. Vooral tussen 9.00 en 17.00 uur moet je die kijkkast eigenlijk boycotten ter zelfbescherming.

Al zappend – want behalve tekenfilms is er werkelijk niets de moeite waard om te blijven hangen – zag ik dat Carly en Jack het weer met elkaar doen. Dat Ludo nog steeds de bad guy is. En dat BA Baracus tegenwoordig kookt. Vooral dat laatste bracht mijn zieke lijf in shock. Is dit een koortshallucinatie? Nee hij staat daar echt. BA smijt er wat oerkreten tegenaan om uit te leggen dat de Flavor Wave Turbo ab-so-luut fan-tas-tisch is. Hij is zelfs verliefd. En als hij het aroma uit de oven in de vorm van een frituurpan ruikt, krijgt hij weer honger.

Net als ik me bedenk dat ik dat kookschort geen goed alternatief vindt voor zijn gouden kettingverzameling, hangt de lieftallige presentatrice (gekozen vanwege de betrouwbare mama-uitstraling) hem een gouden ketting om zijn nek met het logo van de Flavor Wave Turbo. En BA is blij. Met Amerikaanse humor vertelt hij dat ‘dat echt niet had gehoeven. Maar dat hij blij is dat ze het wel heeft gegeven!’ En de zaal lacht mee. Als dan ook nog blijkt dat de F.W.T. – met tornadovormige luchtstromingen – de goedkeuring heeft gekregen van dé Cooking Club van Amerika, ben ik natuurlijk verkocht. Ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem.

Maar er is meer. Een kanaal verder kan je de droom van elke vrouw kopen. Onmisbaar voor elk zichzelf respecterend vrouwwezen. Een tas. Maar wacht, niet zomaar een tas. Nee dit is de Majestic. Met wel 86 vakjes. Twee giechelende vrouwen van middelbare leeftijd proppen alle 86 vakjes vol met spullen. Er passen wel 2 flesjes water in, en een paraplu, alle bedenkbare make up, zakdoekjes, paspoort, portemonnee en nog vele kilo’s meer. En voor de telefoon, jaja uitvinding van de eeuw, is er een apart vakje (1 van de 86 dus)!

Ik denk dat ze proberen mannen over te halen om de Majestic te kopen voor hun vrouw. Want kom op zeg, wij vrouwen trappen daar toch zeker niet in?! Het kost al een half uur voordat je erachter bent in welk vakje je lippenstift ook alweer zit. Of achter welk ritsje je de parkeerkaart hebt gestopt... En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hernia die je zeker oploopt met zo’n uitpuilende majestic. Alle argumenten daargelaten, het ding was ook gewoon heel lelijk. Modelletje 1996. Mijn eerste handtas zag er ook zo uit (uiteraard niet met 86 vakjes,die mogelijkheid hebben ze nu pas ontdekt).

Dan denk je dat je alles gehad hebt, maar dan komt er reclame. ‘Wil je weten wanneer het jouw tijd is om de aarde te verlaten? Sms dan nu RIP naar ...’ Seriously, wie verzint dit?! Na de babynamen, prins op het witte paardtest en de check of je vriend je belazert, kun je nu dus vragen wanneer je je kist moet gaan bestellen!? Durft iemand er voor uit te komen dat hij of zij hier wel eens een sms naar toe heeft gestuurd? Ik kan echt niet begrijpen dat hier geld aan te verdienen valt. Zelfs de meest humorloze, ambitieloze en hersenloze puber vindt het toch zeker zonde om daar geld aan uit te geven. Toch? Alsjeblieft?

Ik ben blij dat ik weer beter ben. Lekker werken en de hort op, hele dagen lang.

Mijn noppen en naaldhakken

Uit de oude doos van 2009 -

Na een professionele voetbalcarriere komt uiteindelijk het moment dat je te oud, te langzaam en te slecht geworden bent. Het moment waarop de volgende generatie staat te trappelen om jouw plek in het veld over te nemen. Dan weet je dat je afscheid moet nemen van het hoogste niveau en nog een paar jaar kan vlammen in een lagere klasse, tegen een salaris dat 3 nullen minder bevat. 

Zoiets is mij ook overkomen. Na 14 fanatieke jaren en 3 kampioenschappen – niet lachen; AZ is nu ook pas voor de tweede keer landskampioen – is het gedaan met mijn ambitieuze sportieve bedoelingen. Dit seizoen heb ik voor het eerst doorgebracht in een vriendenteam genaamd ‘atletico lambrusco’. Ik neem aan dat de naam voor zich spreekt? Zo niet, dan komt dat verder in het verhaal nog wel.

Feestavonden zijn in ruime mate aanwezig, altijd supergezellig met een onbeperkte aanvoer van, je raadt het al, lambrusco en je eindigt standaard op de bar. Met regen sta je met 10 man op het veld; hier mag je namelijk wel warme chocomel verkiezen boven inzet. Sponsors en scheidsrechters regelen we zelf. We mogen onbeperkt wisselen en onze klasse is door de knvb bestempeld als ‘recreatief’, wat volgens mij jargon is voor ‘liever lam dan moe’.

Als groentje moest ik aan het begin van dit seizoen uiteraard eerst ontgroenen, voor ik mocht spelen. Op je sokken touwtje springen, kruiwagentje lopen, zaklopen en rondjes draaien om pionnen om vervolgens allesbehalve recht weg te lopen. En elke activiteit werd uiteraard verplicht afgesloten met een glas van die zoete witte limonade. Gelukkig ben ik in 1 keer glansrijk geslaagd.

Dat het erg gezellig is buiten het veld, betekent natuurlijk niet helemaal dat het fanatisme binnen het veld ook weg is. Nee, die 90 minuten lang willen we echt wel knallen. Maar zonder training of warming up en met liters lambrusco is wat ik wil soms niet meer hetzelfde als wat ik kan. Zo hebben we afgelopen zondag dus waarschijnlijk onze kans op het kampioenschap verspeeld.

Maarja, lang treuren kon ik niet. Nog geen 48 uur later verschijnt er weer een nieuw mailtje van de officiële organisatie van het jaarlijkse meidenweekend – dit jaar gaan we op ‘expeditie lambrusco’, hoe toepasselijk – met de boodschap: “meiden, geef even je drankvoorkeur op voor het weekend. Als je niet reageert, rekenen we voor jou op.... (even de spanning opbouwen) lambrusco.”

Ineens doet dat hele kampioenschap er eigenlijk niet meer zo toe. Want nu sta ik voor een veel moeilijkere opgave; nu moet ik ze als nieuweling vertellen dat ik eigenlijk liever rosé drink.

PS; wil je mijn weekendje weg tot een onvergetelijke ervaring maken; check de site en wordt sponsor!

Ex-rokers en appeltaart met slagroom

Uit de oude doos van 2009 - toen ik heel even verstandig was...


Steeds meer mensen leggen het peukje erbij neer. Ik ook. 4 september is de memorabele dag waarop ik gestopt ben. Niet geheel vrijwillig, aangezien ik ging vliegen naar Amerika (zeker 12 uur niet roken) daar begon met een week familiebezoek (absolute anti-rokers dus 7 x 24 uur niet roken) en de rest van de rondreis doorbracht met ex-rokers in een land zonder peukjes op straat (21 x 24 uur niet roken).

Op wat dronken, maar zeer gezellige avondjes na ben ik nu dus al bijna 8 maanden zelf een ex-roker. En zoals het een echte ex-roker betaamt, heb ik ook de bijbehorende kilootjes gekweekt. Iets minder dan 1 per maand, om en nabij. En hoe cliché ook, elk pondje komt toch echt door het mondje! Ik was geen snoeper; ik hield niet van chocola. En ook niet van snoep. En ook niet van chips. En ook niet van McDonalds. Roken vergalt je smaak. Iets om blij mee te zijn.

Maar nu. Zonder sigaret wil ik nu een toetje na het eten. Lekker even iets zoets in de mond. Nu wil ik een zuurtje als ik wacht op de bus. Nu wil ik een koekje bij de thee. En nu wil ik een appeltaartje op het terras. Met slagroom.

Dus om nou te zeggen dat ik blij ben dat ik niet meer rook. Nee. Ik voel me niet gezonder, want met het afschaffen van de peukjes is ook het sporten drastisch verminderd. Bovendien lijkt mijn lijf tegenwoordig alleen op suiker te kunnen leven! Dus ik voel me ook nog eens vet. Moddervet. Iets dat mijn kledingkast me graag bevestigt: alles zit te strak en in de winkels pak ik nu maar gelijk een maatje groter (of twee) om teleurstellingen te voorkomen.

En dan heb ik het nog niet eens over het buitengesloten gevoel dat ik heb als ik weg ben met vrienden. Het is namelijk gewoon heel erg gezellig om een roker te zijn. Buiten met zijn allen aan de peuk, terwijl de laatste roddels naar boven komen. En ik wacht wel hoor. Binnen aan ons tafeltje. Spelend met mijn telefoon. Of weer calorieën naar binnen werkend. Want wat moet je anders als je niet rookt?! Ik weet het niet...

Is er misschien een niet roker die het me kan leren? Wat doe je als je niets hoeft te doen? Wat doe je met die momenten dat je gewoon even op de bank zit (eten?) of wanneer je te vroeg bent op een afspraak (eten?) of als je er even niet meer uit komt op je werk (eten?) of als je gezellig met vriendinnen een roseetje drinkt op het terras en je even niks te zeggen hebt?

Als iemand deze maagd op ex-rokersgebied hier een antwoord op kan geven dat NIET met eten te maken heeft... graag! Als dank kan ik je een paar heerlijke zelfgemaakte brownies toesturen. Met walnootjes als je wil.

Later als ik groot ben…

Uit de oude doos van 2009 -


Het is zover; er is echt geen lol meer aan mij te beleven. Mijn leven is voorbij. Dag dromen. Dag ik-kan-alles-eten-zonder-aan-te-komen. Dag maatje 36. Dag onnozelheid. Het heeft even geduurd, maar ik besef het nu voor de volle honderd procent: ik ben volwassen.

Hoewel ik al 6 jaar fanatiek mijn 21e verjaardag vier, valt het echt niet meer te ontkennen. De eerste bewustwordingsverschijnselen kwamen door mijn eigen taalgebruik. De termen ‘vroeger’ of ‘in mijn tijd’ kwamen steeds vaker aan bod. Tot voor kort werd ik dan nog hartelijk uitgelachen, maar tegenwoordig is het doodnormaal dat ik mijn jeugd als verleden tijd beschouw.

Ook op televisie word ik er regelmatig mee geconfronteerd dat ik geen jonge, stralende blom met open toekomst meer ben. Neem bijvoorbeeld het programma X-factor. Daar zoeken ze naar sterretjes in 4 categorieën: jongens, meisjes, groepjes en generatie rimpel. En die laatste categorie... daar hoor ik dus bij. Man of vrouw, voor of na de midlifecrisis, getrouwd of vrijgezel, met of zonder kunstgebit, allemaal 1 pot nat. Daarnaast is het aantal zwangere vrienden, kennissen en collega’s niet meer op 5 handen te tellen. En dat schept verwarring voor mijn biologische klok die inmiddels meer fungeert als tijdbom. Overal zie ik baby’s of buiken gevuld met baby’s. En mijn eierstokken maar rammelen… Volwassen hoor, gezinsuitbreiding, maar niet als je nog niet eens weet in welke stad je je uiteindelijke droomhuis gaat vinden.

En wat werk betreft, kan ik met trots zeggen dat ik hierin inderdaad enige volwassen status heb bereikt. Vanaf het moment dat ik de Kamer van Koophandel verliet met mijn inschrijving op zak, ben ik het ‘snotneus-effect’ definitief kwijtgeraakt. Ik heb inmiddels een aardig portfolio opgebouwd als tekstschrijver, documentairemaker, presentator en journalist, maar hier een keuze in maken? Dat doe ik later wel. Als ik groot ben. En dat zou dus nu moeten zijn. Misschien ben ik dan nog niet volledig volwassen?

Jawel. Ik ben toch echt volwassen. Ik heb namelijk van het weekend dé bijzondere en gedenkwaardige mijlpaal in mijn zelfstandige leven bereikt: ik ben gebelletjetrekt. Een knaapje van een jaar of 8 rende keihard en stijf van de adrenaline weg, nadat hij heel kort mijn deurbel had durven in te drukken. Ik stond op om dit wegrenritueel te kunnen aanschouwen. En wat deed ik toen? Ik ging weer zitten. Vuile, volwassen spelbreker dat ik ben! Eerst betrap ik het ventje al wegrennend. Vervolgens laat ik hem ook nog eens ontgoocheld achter op zijn van tevoren bedachte schuilplaats, door niet even mijn hoofd naar buiten te steken, verbaasd om me heen kijkend. Een ultiem teken van die nare volwassenheid. Geen lol meer mogelijk...

En wat nu? Hoi patience? Hoi leesbril? Hoi Tenaladies… Ok, je kan natuurlijk te ver gaan. Mijn verwoede pogingen om in een zwembad alle glijbanen uit te proberen en de dag te beginnen met tekenfilms, konden de weg naar volwassenheid misschien niet blokkeren, maar ik zal mij ook de komende jaren nog hevig blijven verzetten tegen dit verschijnsel. Misschien helpt een wat meer rigoureuze aanpak: dit jaar vier ik gewoon mijn 12e verjaardag. Kom je ook? En neem je dan je zwembroek mee?

Er is geen indruk zoals een eerste indruk

Uit de oude doos van 2008 -

‘Een kus is een afdruk van een indruk die met nadruk vraagt om herdruk.’ De invloed van de eerste indruk is groot. Vergis je niet in de macht van het pak, de kapper of de tandarts. Of het nou een spannende speeddate is of een serieuze sollicitatie, alles draait in eerste instantie wel degelijk om uiterlijk vertoon.

Begrijp me niet verkeerd, ik geloof ook echt dat het mogelijk is om mensen te benoemen tot uitverkorene op basis van innerlijke kwaliteiten, maar dat zullen nooit vreemdelingen zijn. Tenzij degene die de beslissingen maakt, blind en doof tegelijk is.

Want iedereen valt ervoor, die eerste indruk. Zeg jij die grote, kale gast met thunderdome jas en kapuchon gedag die je elke ochtend passeert, op weg naar de bus? En dat schattige oude vrouwtje dat altijd op dezelfde plek haar keurig geknipte poedel laat schijten? Misschien is hij wel onderweg naar zijn werk als ambulancebroeder… En misschien staat zij wel aan het hoofd van een of ander maffianetwerk…

Dit jaar heb ik mijn fanatieke voetbalambities ingeruild voor een vriendenteam, in de volksmond beter bekend als een bierteam. Niet meer trainen, niet meer warmlopen en onbeperkt wisselen om na elke sprint even op adem te kunnen komen. Vooral de kaakspieren worden met regelmaat getraind, want gezellig is het wel zo’n team!

Toch protesteert mijn lijf tegen deze anti-conditionele tak van sport. En daarom ga ik tegenwoordig zwemmen. Aqua-robics, aqua-pilates, aqua-trimmen, je staat er van versteld wat er tegenwoordig mogelijk is in een tot tropische temperaturen verwarmd bad van 5x8 meter. Tijdens mijn eerste bezoek ontdekte ik naast alle jonge moeders, jonge oma’s en andersoortige huisvrouwen ook een mannelijke Roseanne Bar in het bad. Van mijn leeftijd of jonger – ja, het tijdperk dat ik altijd de jongste ben, is al een aantal jaar voorbij – en misschien 3 keer mijn gewicht.

Mijn eerste indruk was ‘wow’. Ik vond het onwijs dapper dat je je als jonge man met overgewicht naakt (de zwembroek was wat onduidelijk aanwezig) tussen dat kritische vrouwenvolk durft te vertonen. Ik had er ook al een heel verhaal bij verzonnen… Hoe een tragische gebeurtenis had geleid tot een keerpunt in zijn leven. Hij besloot zijn leven te beteren en af te gaan vallen. En daar stond hij dan, te vechten met een drijvende flexspaghetti… rechtervoet, tik aan. Linkervoet, tik aan. Mijn heldhaftige sprookje werd ruw verstoord toen hij na 10 minuten stopte met de les omdat hij zogenaamd kramp had. Waarna hij in mijn ogen direct verwerd tot afgedropen loser. En ik het vertrouwen in die o zo belangrijke eerste indruk verloor. Het was gewoon weer een quitter. Leuke poging, maar de luiheid zegeviert, evenals de kilo’s waarvan ik ineens begreep hoe ze eraan gekomen waren.

Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat ik mij enorm schaamde voor mijn waardeloze interpretatie toen ik diezelfde bonk doorzettingsvermogen een week later een hele les mee zag ploeteren. En elke week sindsdien.

Made to be rich

UIt de oude doos van 2008 -


Vandaag zijn er 6.499.999 teleurgestelde mensen. Ongeveer. Volgens de berichten hadden 6.5 miljoen mensen een staatslot gekocht. De nieuwe Dagobert Duck en nieuwe eigenaar van 25 miljoen euro bevindt zich in Den Haag. Den Haag ja. Niet Spijkenisse. Zo jammer vind ik dat.

Ik weet eigenlijk niet eens wie die prijs uitdeelt (het is ieder geval niet Brandsteder junior, thank god), maar hij (of zij, je weet het niet) had best aan mijn voordeur mogen komen. Ik kom er namelijk steeds meer achter dat ik er eigenlijk gewoon voor gemaakt ben om rijk te zijn.

En dat komt niet omdat ik heel goed kan winkelen in de PC Hooftstraat. Waar je volgens Jort maar 3500 euro per dag mag uitgeven als je wilt kunnen rentenieren van je 25 miljoen. Nee, ik ben echt niet van de dure sokkenmerken en designkoekepannen.

Ik geef wel graag geld uit. Aan benzine bijvoorbeeld. I love to drive. En dan niet naar de supermarkt op en neer, maar bijvoorbeeld 3 jaar lang heen en weer naar Zwolle om een opleiding te kunnen volgen. En daar wordt je slimmer van en daarom kan ik de maatschappij daarna weer meer teruggeven omdat ik een diplomaatje op zak heb. Een goede investering om die 25 miljoen aan te besteden dus.

En ik kan het niet betalen, maar ik zou ook graag een schoonmaker willen hebben. Het huishouden heeft bij mij prio 34365627. Er is altijd wel iets belangrijkers dat ik moet doen dan strijken en stofzuigen. Zoals werken. Een vaste baan om mijn huis te betalen en daarnaast nog freelance opdrachten en vrijwilligerswerk. Tja, dan blijft er geen tijd over voor die strijkbout. En terecht. Door veel te werken ondersteun ik ook dat goede doel dat ‘maatschappij’ heet. Wederom een mooie investering.

Verder ben ik er ook heel goed in om geld te spenderen aan tripjes en lekker eten. Dagjes en nachtjes uit motiveren je om daarna weer extra hard aan het werk te kunnen gaan. En eten kan behalve lekker ook goed voor je zijn. Een goede weerstand onstaat in je buik, zegt de televisie. Heel leuk, maar die actimelletjes, vitaminepillen en andere healthshit zijn niet cheap te noemen. Maarja, het zorgt er wel voor dat ik mijn baas heel wat niet productieve, maar wel kostbare ziektedagen bespaar. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Prima investering.

En dan hebben we nog niet eens het sporten benoemd. Als ik het geld had (let op ik zeg als), zou ik behalve voetballen, ook een fitness abonnementje nemen. Een goede racefiets kopen en de golfbaan zou mijn tweede thuis worden. Heel gezond voor je hoor, sporten. Geeft je energie die je vervolgens weer kan besteden aan maatschappelijk verantwoorde creaties. Ik zeg: puike investering.

Natuurlijk kan ik niet ontkennen dat ik met 25 miljoen op mijn bankrekening ook alle wereldsteden zou bezoeken om alle kledingwinkels leeg te kopen. En dat ik een tweede, derde en misschien vierde huisje zou kopen op mooie plaatsen voor al mijn vakanties die ik dan makkelijk kan nemen.

Maargoed, als ik me dat allemaal zou willen kunnen veroorloven, zal ik volgende keer toch echt ook gewoon een lot moeten kopen.