Uit de oude doos van 2009 -
Het is zover; er is echt geen lol meer aan mij te beleven. Mijn leven is voorbij. Dag dromen. Dag ik-kan-alles-eten-zonder-aan-te-komen. Dag maatje 36. Dag onnozelheid. Het heeft even geduurd, maar ik besef het nu voor de volle honderd procent: ik ben volwassen.
Hoewel ik al 6 jaar fanatiek mijn 21e verjaardag vier, valt het echt niet meer te ontkennen. De eerste bewustwordingsverschijnselen kwamen door mijn eigen taalgebruik. De termen ‘vroeger’ of ‘in mijn tijd’ kwamen steeds vaker aan bod. Tot voor kort werd ik dan nog hartelijk uitgelachen, maar tegenwoordig is het doodnormaal dat ik mijn jeugd als verleden tijd beschouw.
Ook op televisie word ik er regelmatig mee geconfronteerd dat ik geen jonge, stralende blom met open toekomst meer ben. Neem bijvoorbeeld het programma X-factor. Daar zoeken ze naar sterretjes in 4 categorieën: jongens, meisjes, groepjes en generatie rimpel. En die laatste categorie... daar hoor ik dus bij. Man of vrouw, voor of na de midlifecrisis, getrouwd of vrijgezel, met of zonder kunstgebit, allemaal 1 pot nat. Daarnaast is het aantal zwangere vrienden, kennissen en collega’s niet meer op 5 handen te tellen. En dat schept verwarring voor mijn biologische klok die inmiddels meer fungeert als tijdbom. Overal zie ik baby’s of buiken gevuld met baby’s. En mijn eierstokken maar rammelen… Volwassen hoor, gezinsuitbreiding, maar niet als je nog niet eens weet in welke stad je je uiteindelijke droomhuis gaat vinden.
En wat werk betreft, kan ik met trots zeggen dat ik hierin inderdaad enige volwassen status heb bereikt. Vanaf het moment dat ik de Kamer van Koophandel verliet met mijn inschrijving op zak, ben ik het ‘snotneus-effect’ definitief kwijtgeraakt. Ik heb inmiddels een aardig portfolio opgebouwd als tekstschrijver, documentairemaker, presentator en journalist, maar hier een keuze in maken? Dat doe ik later wel. Als ik groot ben. En dat zou dus nu moeten zijn. Misschien ben ik dan nog niet volledig volwassen?
Jawel. Ik ben toch echt volwassen. Ik heb namelijk van het weekend dé bijzondere en gedenkwaardige mijlpaal in mijn zelfstandige leven bereikt: ik ben gebelletjetrekt. Een knaapje van een jaar of 8 rende keihard en stijf van de adrenaline weg, nadat hij heel kort mijn deurbel had durven in te drukken. Ik stond op om dit wegrenritueel te kunnen aanschouwen. En wat deed ik toen? Ik ging weer zitten. Vuile, volwassen spelbreker dat ik ben! Eerst betrap ik het ventje al wegrennend. Vervolgens laat ik hem ook nog eens ontgoocheld achter op zijn van tevoren bedachte schuilplaats, door niet even mijn hoofd naar buiten te steken, verbaasd om me heen kijkend. Een ultiem teken van die nare volwassenheid. Geen lol meer mogelijk...
En wat nu? Hoi patience? Hoi leesbril? Hoi Tenaladies… Ok, je kan natuurlijk te ver gaan. Mijn verwoede pogingen om in een zwembad alle glijbanen uit te proberen en de dag te beginnen met tekenfilms, konden de weg naar volwassenheid misschien niet blokkeren, maar ik zal mij ook de komende jaren nog hevig blijven verzetten tegen dit verschijnsel. Misschien helpt een wat meer rigoureuze aanpak: dit jaar vier ik gewoon mijn 12e verjaardag. Kom je ook? En neem je dan je zwembroek mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten